półprzewodnikami typu p
Encyklopedia PWN
elektron. technologia wytwarzania przyrządów półprzewodnikowych (układów scalonych, tranzystorów, diod i in.), w której wszystkie procesy prowadzące do uzyskania struktur tych przyrządów odbywają się na jednej stronie (powierzchni) płytki, stanowiącej ich podłoże i wykonanej z materiału półprzewodnikowego (półprzewodniki).
fiz. powstanie siły elektromotorycznej w ciele stałym pod wpływem promieniowania elektromagnetycznego (z zakresu optycznego);
CCD, ang. Charge-Coupled Devices, przyrządy o sprzężeniu ładunkowym,
monolityczne układy scalone realizowane techniką MOS;
cienkie warstwy krystaliczne wytwarzane na powierzchni krystalicznego podłoża przy użyciu różnych metod wykorzystujących zjawisko epitaksji.
Fermiego energia, poziom Fermiego,
w ciałach stałych — wielkość zależna od właściwości elektronowych ciała (pasmowa teoria ciała stałego);
przyrząd elektronowy o 2 elektrodach, lampowy (lampa mikrofalowa) lub półprzewodnikowy, przeznaczony do pracy w zakresie częst. odpowiadających mikrofalom.
